Wordt gebruikt voor tuinen die zijn aangelegd vanuit de Shintoïstische, de Boeddhistische of de Zen-filosofie met betrekking tot de relatie tussen mens en natuur. De tuinen worden doorgaans gekenmerkt door eenvoudige asymmetrische ontwerpen en gedomineerd door gesnoeide groenblijvende planten. Ook treft men er vaak bruggen, rotsen, stapstenen, bijeengeharkt grind en stenen lantaarns aan; hiermee wordt getracht een voor contemplatie en meditatie geschikte entourage te creëren.

Japanse tuinen zonder water die men gewoonlijk bij zenboeddhistische tempels vindt. Men maakt gebruik van zand en rotsen om stroompjes en watervallen na te bootsen. Letterlijk betekent de term ���droog landschap' of ���uitgedroogde bergen en wateren'. Gewoonlijk gebruikt men deze term voor tuinen uit de Muromachi-periode (1392-1573), de Momoyama-periode (1373-1615) en de Edo-periode (1615-1868).