Verwijst naar een bouwkundige stijl in de Engelse Midlands die zich kenmerkt door uitgebreid vakwerk waarbij het hout zwart is gebeitst en geordend in geometrische patronen. Het pleisterwerk tussen het houtwerk is wit geschilderd.

Verwijst naar het glazuur van wit porselein dat is versierd met blauw onder het glazuur. Onderglazuur blauw werd vanaf de 9e eeuw gebruikt in het Midden-Oosten; het kwam tijdens de Yuan-dynastie (1279-1368) in China terecht. Vooral opmerkelijk is het blauwwitte aardewerk dat tijdens de Ming- (1368-1644) en Qing-dynastieën (1644-1911) in China werd geproduceerd. Onderglazuur blauw kwam vanuit China in de 18e eeuw in Europa terecht.

Shell white pigment dat wordt verkregen uit de schaal van vogeleieren.

Verwijst naar Engels en Amerikaans meubilair naar de ontwerpen van de Engelse meubelmaker en ontwerper George Hepplewhite, die postuum werden gepubliceerd in 1788. Het meubilair wordt, overeenkomstig de neoclassicistische stijl van het laatste kwart van de 18de eeuw, gekenmerkt door shield-backstoelen, ladenkasten met bowfront, Marlboroughpoten en decoratieve motieven zoals de pluimen van de Prince of Wales, oren in de vorm van korenschoven, urnen en rozetten.

Een ongestandaardiseerde naam voor bepaalde witte pigmenten, vaak verwijzend naar blanc fixe, zinkwit of mengsels van bariumsulfaat met zinkwit.

Verwijst naar de stijl van het op Cyprus gevonden aardewerk uit de late neolithische periode van circa 4500 v. Chr. tot en met de Chalcolithische periode die rond 2300 v. Chr. eindigde. De stijl, een van de eerste inheemse stijlen die op Cyprus ontstond, doorliep verschillende ontwikkelingsfasen, maar kenmerkt zich in het algemeen door handgemaakte kruiken, vooral dikwandige kommen en flessen zonder handvaten, versierd met rode verf.

Verwijst naar de aardewerkstijl die werd gevonden in de noordelijke Levant, en die wordt gedateerd van circa 6.600 tot 6.000 v. Chr. De stijl kenmerkt zich door kruiken die werden gedraaid van een samenstelling van kalk en zoute as, dat hard en wit werd als het eenmaal was gedroogd en gebakken.

Hout van de boom behorende tot het genus Fraxinus americana, inheems in Canada en de Verenigde Staten. Het heeft wit spinthout en kernhout dat in kleur varieert van lichtbruin tot roodachtig bruin. Het wordt gebruikt voor het maken van ski's, geraamten van boten, en kerkbanken.

Algemene term die verwijst naar hout van verschillende soorten, waaronder Chamaecyparis thyoides (Atlantische witte cipres), Cupressus lusitanica (Mexicaanse witte ceder) en Thuja occidentalis (levensboom).

Verwijst naar de Egyptische aardewerkstijl die werd vervaardigd tijdens de Amratische periode van circa 4.000 tot 3.200 v. Chr. De stijl kenmerkt zich door kruiken van gepolijste Nijlklei, met een laag oker, en versierd met geometrische vormen die mandenwerk of geweven stof nabootsten, of met dierenfiguren, mensen, en planten in wit gipspigment.

Pottenbakkersgoed dat wordt gekenmerkt door een fijnkorrelige matrix met stukjes steen, die ervoor zorgen dat het oppervlak korrelig aanvoelt. In het algemeen gebruikt om te verwijzen naar materialen uit verschillende periodes en streken.

Verwijst naar de aardewerkstijl die werd gevonden op Cyprus, van de Vroeg-Cypriotische periode die begon rond 2.300 v. Chr. tot aan de Geometrische periode die eindigde rond 750 v. Chr. Hoewel de stijl in de loop der tijd veranderingen onderging, kenmerkt deze zich in het algemeen door met donkere verf op een witte of lichte achtergrond gedecoreerd aardewerk.

Bleek en zacht hout van een van de vele soorten Noord-Amerikaanse pijnbomen. De meeste zijn inheems in de oostelijke en centrale delen van het continent.

Verwijst naar de aardewerkstijl die werd gevonden op Cyprus in de Laat-Cypriotische periode van circa 1600 tot 1050 v. Chr. De stijl kenmerkt zich in het algemeen door kruiken met een dikke, romige, blanke engobe, gedecoreerd met donker gekleurde verf.

Stijl van Nubische fresco- en paneelschilderstijlen die als een van de stilistische kenmerken had dat hij meer gebruikmaakte van de kleur wit dan eerdere stijlen. De stijl ontstond aan het einde van de 11e eeuw en bleef bestaan tot ongeveer 1175.

Roeiboten die in de jaren 20 van de 19e eeuw in de buurt van Whitehall Street, in de stad New York, zijn ontworpen en oorspronkelijk in grote havens door scheepsleveranciers, loodsen, scheepsbevrachters en andere handelaren als werkboten werden gebruikt, later ook voor recreatieve doeleinden; zijn meestal zo'n 4, tot 6,5 m lang, hebben één tot vijf roeiers en soms een puts en een zwaard. Ze onderscheiden zich door hun verticale voorsteven en een achtersteven in de vorm van een wijnglas.

Verwijst naar de laat-19de-, vroeg-20ste-eeuwse Engelse stijl in architectuur, meubilair en kunstnijverheid, die de architectonische vormen en decoratieve motieven van de Georgian periode (1717-1830) deed herleven. De Georgian Revival-architectuur wordt evenals haar voorbeeld gekenmerkt door symmetrische bakstenen gevels, puntdaken, schuiframen en waaiervormig bovenlichten, terwijl de meubelontwerpen zijn geïnspireerd door de stijlen van Adam, Hepplewhite, Sheraton en Chippendale.

Citerachtige instrumenten, bestaande uit een uitgeholde, in de lengte gespleten of soms ook ongespleten magueystengel, bespannen met één of twee snaren van paardenhaar over kleine rechthoekige kammetjes, aan elke kant een; bespeeld met een strijkstok bespannen met paardenhaar, terwijl het instrument rechtop tegen borst of onderbuik wordt gehouden; vervaardigd en bespeeld door de White Mountain- en San Carlos Apache-Indianen in Arizona en de Diegueño in Californië.

Wordt gebruikt voor stoelen met een rugleuning in de vorm van een lier, een motief uit de Regency-periode dat bekendheid kreeg door Adam, Hepplewhite, Sheraton en Duncan Phyfe.

Term die verwijst naar elke algemene stijl, voornamelijk in de context van interieurontwerp, die wordt gekenmerkt door het gebruik van antiek of replica's van antiek van een met name genoemde stijl, meestal stijlen uit het 18e- en 19e-eeuwse Europa en de Verenigde Staten (bijvoorbeeld American Colonial, Lodewijk XIV, Hepplewhite, enz.).

Middelgrote boom die inheems is op de Britse eilanden, het vasteland van Europa en Noord-Azië, maar ook is ingevoerd in de VS en andere gebieden. Het hout van de boom is licht, hard en sterk, maar heeft de neiging snel te rotten. De twijgen gebruikt men om manden te vlechten. De houtskool die men van het hout maakte, gebruikte men voor de productie van buskruit. De schors werd gebruikt voor het looien van leer. In het Engels noemt men de boom ���white willow', omdat de onderkant van de bladeren wit zijn. In sommige classificaties wordt deze soort onderverdeeld in twee ondersoorten, waaronder Salix alba vitellina.

Stoelontwerpen die rond 1780 populair werden gemaakt door George Hepplewhite. De bovenregel en stijl hebben samen de vorm van een schild.

Term gebruikt door Hepplewhite voor een speciaal ontworpen bovenste la die is uitgerust met compartimenten voor zaken als kammen, poeders en parfums.