Te gebruiken voor personen die de balletkunst beoefenen.

Te gebruiken voor personen die zich bezig houden met het dansen of die de danskunst beoefenen, vooral als beroep.

Verwijst naar Japanse ceremoniële dansen in combinatie met muziek bij shintoïstische, boeddhistische en keizerlijke hofrituelen en feesten. De dans en muziek werden al vroeg vanuit China, Korea, India en Zuidoost-Azië in Japan geïntroduceerd. Tijdens de 9de eeuw werden deze dans- en muziekvormen door de Japanse keizers gestandaardiseerd. De dansen bestaan uit gestileerde bewegingen op de maat van een trommel, terwijl de algehele choreografie op eenvoudige geometrische patronen is gebaseerd. De maskers die door de dansers worden gedragen, vormen een belangrijk element bij bugaku. Er zijn twee basisdansvormen met begeleiding van specifieke muziek: saho no mai ('dansen van de linkerzijde'), begeleid door togaku (hoofdzakelijk gebaseerd op Chinese muziek); en uho samai no mai ('dansen van de rechterzijde'), begeleid door komagaku (muziek die oorspronkelijk uit Korea komt). De rijk geborduurde kostuums van de saho no mai-dansers zijn meestal rood, terwijl de kostuums van uho samai no mai-dansers doorgaans groen of blauw zijn. Een bugaku-programma begint meestal met een selectie die wordt uitgevoerd door de hoofddansers van beide vormen, waarna beurtelings dansen uit beide repertoires worden uitgevoerd. Als er uitsluitend muziek wordt uitgevoerd, gebruikt men de term 'gagaku'.

Door bugaku-dansers gedragen maskers ter verfraaiing van ceremoniële dansen. Bugaku-maskers kunnen alles zijn tussen abstract, naturalistisch en fantastisch; soms hebben ze bewegende delen en zachte trekken. Enkele van de oudste voorbeelden van bugaku-maskers bevinden zich in de Tamukeyama-schrijn in Nara en dateren van 1052. De meeste nog bestaande maskers dateren van het midden van de Heian-periode tot de Kamakura-periode (1185-1333). In de 12de eeuw, die wordt beschouwd als de hoogtijdagen van de productie van bugaku-maskers, maakten boeddhistische meesterbeeldhouwers als Insho, Shamon Gyomy en Jokei uiterst verfijnde exemplaren. Bugaku-maskers kunnen worden onderverdeeld in drie groepen die slechts losjes in verband staan met bugaku-dansstijlen. De uitvoerders van de trage en verstilde hiramai-dansen dragen vaak geen maskers, maar de maskers die ze dragen, hebben doorgaans bijna-menselijke verhoudingen. Bij bunomai-dansen, die oorlogsdansen zijn, worden intens expressieve maskers gedragen met lange gezichten en gelaatstrekken zoals opengesperde neusgaten, dreigende ogen en borstelige wenkbrauwen. Bij hashirimai-dansen, waarbij energiek wordt gerend, worden dieren- of andere niet-menselijke maskers gedragen. Vormen van bogaku-maskers worden net als de dansen gegroepeerd in 'links' en 'rechts'.

Uit hout gesneden Bamana hoofdtooien die antilopes of aardvarkens voorstellen. Ze worden gedragen door mannen die een maskerade opvoeren in paren, waarbij de ene danser een mannelijk dier voorstelt en de ander een vrouwelijk.

Te gebruiken voor maskerades die worden gehouden door het geheime genootschap Gelede van het Yorubavolk in West-Afrika, uitgevoerd door gemaskerde en gekostumeerde dansers die meestal vrouwen uitbeelden met als doel de oudere vrouwen uit de gemeenschap gunstig te stemmen en hen aan te moedigen hun krachten aan te wenden voor het welzijn van de gemeenschap; ze worden gehouden wanneer een lid van de gemeenschap sterft en tijdens het jaarlijkse festival van het genootschap, op de middag na de uitvoering van de Efe maskerade die de hele nacht duurt.

Nauwsluitende ééndelige kleding met korte of lange pijpen, met of zonder mouwen, gedragen door acrobaten en dansers. Gebruik 'maillots' voor dikke, ondoorschijnende panty's. Te onderscheiden van 'catsuits' die niet specifiek bedoeld zijn voor de uitoefening van bewegingskunst.

Hemden van felgekleurde bedrukte stof met afbeeldingen van de Hawaïaanse eilanden: palmbomen, kano's met outriggers, vissen, bloemen, surftaferelen en hoeladansers. Worden doorgaans verkocht aan en gedragen door toeristen. Ze werden voor het eerst in de jaren 30 van de 20ste eeuw gemaakt van goedkope, uit Japan geïmporteerde stoffen en beleefden hun hoogtijdagen in de jaren 50 van de 20ste eeuw.

Rokken gemaakt van lange grasstengels die aan een tailleband zijn vastgemaakt, traditioneel gedragen door Hawaïaanse hoeladansers. Ook imitaties van zulke rokken.

Zwartfigurige bekers, genoemd naar het belangrijkste onderwerp van de versiering die erop is aangebracht, te weten dansers (komasten). Komastbekers hebben een smalle, uitspringende lip, een diepe kom en een korte, uitlopende of kegelvormige voet. De komastbeker was een van de overheersende vormen in de zwartfigurige stijl tot circa 540 v. Chr.

Verhalende ceremoniële danscycli die worden beoefend door de inwoners van het oostelijke deel van de regio Kimberley in Australië. De verhalende dans is gebaseerd op de cycloon en is een manier om dergelijke gebeurtenissen aan de rest van de bevolking uit te leggen. Beschilderde platen en gevlochten kruisen worden tijdens de voorstelling achter de hoofden van de dansers gedragen. Het type materiaal dat voor de dansen wordt gebruikt, hangt samen met de context van het verhaal.

Dans waarin het ritme of de ritmische variatie hoorbaar wordt aangegeven met de tenen of hakken van dansers die schoenen dragen met speciale harde zolen of metalen plaatjes.

Kleine ronde bedekkingen voor de tepels van een vrouw; worden vooral gedragen door stripdanseressen.

Verwijst naar de periode van voor de 8ste eeuw die wordt geassocieerd met de site Tra-Kieu. Artistieke productie in deze periode wordt gekenmerkt door elementen van sensualiteit en een grote mate van detail, waarbij de nadruk ligt op vrouwelijke beelden en motieven, zoals de vrouwenborst en glimlachende danseressen, en op het uitbeelden van beweging, zoals op een beeld in hoog-reliëf waarop hindoegoden worden afgebeeld op hun galoperende rijdieren.

Een type halsamforen dat in grote aantallen is aangetroffen op Etruskische vindplaatsen in Italië en niet in Griekenland, zodat aanvankelijk werd gedacht dat ze door de Etrusken gemaakt waren (Tyrrheens is een oude naam voor Etruskisch). Tegenwoordig is bekend dat ze in Athene speciaal voor de export naar Italië werden gemaakt. Komasten (dansers) en de avonturen van Heracles behoren tot de populairste onderwerpen voor Tyrrheense vazen. De kunstenaars aan wie dit vaatwerk wordt toegeschreven, staat bekend als de Tyrrheense groep.

Handgeweven Navajo-tapijten met afbeeldingen van de yeibichai, Navajo-dansers die de yei of het heilige volk belichamen.