De hoeveelheid ruimte tussen twee punten, lijnen, oppervlakken of objecten in een geometrische ruimte.

Theorie of methode die moderne architectuur menselijker tracht te maken door zich van algemene uniformiteit en het onvoorwaardelijk vertrouwen in de technologie te distantiëren. In plaats hiervan worden oplossingen via regionale tradities en materialen gezocht terwijl tegelijkertijd het bewustzijn van de universele aard van eigentijdse cultuur wordt bewaard.

Verwijst naar een stijl en een periode in die ongeveer vanaf de jaren 1520 tot 1590 zich voornamelijk in Rome ontwikkelde en zich daarna verspreidde elders in Europa. De stijl wordt gekenmerkt door een distantiëring van het klassieke ideaal van de Renaissance en creërde een gevoel van fantasie, experimenten met kleuren en materialen, en een nieuwe menselijke vorm van langgerekte, bleke, overdreven elegantie. Periode 1565-1630