De benadering en de praktijk van het selecteren van de beste onderdelen van verschillende doctrines, methoden of stijlen om ze in een nieuwe creatie toe te passen. In de specifieke context van kunst of architectonische kritiek, wordt het voor het lenen van verschillende visuele bronnen bij het scheppen van een werk gebruikt.

Verwijst naar de stijl die zich ontwikkelde in de kuststreek van Syrië, Libanon en Palestina van circa 3000 tot 1200 v. Chr. De stijl kenmerkt zich door eclecticisme waarin een mengeling van Egeïsche, Anatolische, Mesopotamische en Egyptische invloeden tot uitdrukking komt. Deze invloeden zijn vooral zichtbaar in de metaalnijverheid en het ivoorsnijwerk.

Verwijst naar de periode van circa 1292 tot 1190 v Chr. in Egypte. Deze kenmerkt zich door een terugkeer naar meer traditionele stijlen en onderwerpen na het eind van de Amarna-periode, maar ook door eclecticisme in beeldhouwstijlen en een diversiteit in artistieke standaards, met name in reliëfversieringen die varieerden van elegant en zorgvuldig gehakte voorbeelden tot grove en incomplete werken.

Verwijst naar de stijl en periode van kunst en architectuur die tot ontwikkeling kwam in de jaren zestig van de 20ste eeuw en daarna, toen de overheersende rol van het modernisme werd aangevochten. In het algemeen stond deze stijl een pluralistische benadering van de kunsten voor, waarbij werd gesteld dat het modernisme had gefaald vanwege het ontbreken van een gecodeerde betekenistaal voor de kijker. De term werd voor het eerst gebruikt door de Spaanse dichter Federico de Onis in 1934 en later in 'A Study of History' van Arnold Toynbee in 1938, maar de term werd pas in de jaren zeventig vrij algemeen gebruikt in relatie tot een trend in de architectuur waarbij sprake was van selectief eclecticisme en historicisme. Dit leidde tot structuren waaruit kennis van het modernisme naar voren kwam, maar ook tot speelse, grillige toepassingen van klassieke elementen. In overige kunstvormen, zoals de schilderkunst, was sprake van een terugkeer naar een klassieke benadering van de menselijke gestalte, stijl en compositie, wat vaak resulteerde in werken in de stijl van de Oude meesters, maar dan met eigentijdse beelden, zoals beroemdheden uit die tijd of kunstenaars uit het verleden. In de fotografie en de schilderkunst werd een verhalende benadering ook populair. Aan het begin van de jaren tachtig kwamen veel postmoderne werken in handen van de commerciële kunsthandel, waarbij grote bedragen werden betaald voor het werk van relatief nieuwe kunstenaars. In de jaren negentig leek de populariteit van het postmodernisme enigszins te tanen en kwamen meer traditionele modernistische vormen weer in opkomst.

Verwijst naar de stijl van architectonische en decoratieve kunst in Frankrijk tussen 1852 en 1870 tijdens eerst het presidentschap en later het keizerrijk van Napoleon lll, maar die ook van invloed was in de rest van Europa en de Verenigde Staten.De periode is bekend om zijn eclecticisme, weelderigheid, en praalzucht, en geeft blijk van een wederopbloei van verscheidene historische stijlen, waaronder Louis XVI, gotiek, renaissance, en barok. In de architectuur wordt de stijl in het bijzonder geassocieerd met openbare gebouwen of woonhuizen voorzien van mansardedaken, heraldische motieven, dakkapellen met frontons, en details uit de Franse renaissance.