Een kunsttheorie die beweert dat de filosofie van kunst los staat van alle andere filosofieën en dat kunst alleen door haar eigen normen kan worden beoordeeld.

Verwijst in bredere zin naar de kunst uit de laatste twee decennia van de 19de eeuw. De periode kenmerkt zich door de artistieke en literaire geest van uitputtende verfijning en zelfbewust estheticisme.