Volle, ronde gevlochten kragen die in de 16e en 17e eeuw door zowel mannen als vrouwen werden gedragen. Meestal gemaakt van verstevigd kant of linnen of van mousseline en vaak afgezet met kant.

Gerimpelde of geplooide manchetten of sierstroken die aan de pols of onderarm worden gedragen.

Motieven die bestaan uit vrouwenmaskers met een fraise om het hoofd en onder de kin, populair in de achtiende-eeuwse franse kunstnijverheid uit de Régence.

Een van de twee belangrijkste soorten met de hand vervaardigde kant; 'naaldkant' is de tweede soort. Kloskant kenmerkt zich door de manier waarop de kant wordt gemaakt: door draden die op spoelen of klossen zijn gewonden, om elkaar heen te draaien en in elkaar te vlechten. Het werk wordt met spelden vastgehecht op een kussen, waarop meestal een patroon met voorgeprikte gaatjes is aangebracht. Door met beide handen de klossen om elkaar heen te slaan en van de ene kant naar de andere te werken, ontstaat een twist, passement of stof, tule genaamd. Gewichten van lood of been worden gebruikt. Kloskant is waarschijnlijk aan het begin van de 16de eeuw ontstaan in Vlaanderen. In die tijd werd kloskant vaak gebruikt voor fraises en halsboorden, en kenmerkt deze zich door rijen scherpe punten op een smalle band.

Dozen, meestal cilindervormig, van karton of dun hout voor het bewaren van lichte kledingstukken zoals fraises, kragen en hoeden.

Verwijst naar kragen en fraises van Venetiaans kant of een vergelijkbare soort kant; ze waren in de 18de eeuw een modeartikel in Europa en de Europese koloniën. Ze worden gekenmerkt door kantwerk met diep ingesneden, scherpe punten. De term verwijst naar het uiterlijk van dergelijke kragen in portretten van de beroemde schilder Antoon van Dyck (soms gespeld 'Van Dycke').

Verwijst naar naaldkant die vooral van de 16de tot en met de 19de eeuw in Venetië werd gemaakt. De term verwijst ook naar imitaties van Venetiaanse kant die later en/of elders werden gemaakt. Venetiaanse kant wordt gekenmerkt door weelderigheid als gevolg van het gebruik van de grote stukken kant, rijke haut-reliëfpatronen en barokmotieven. Vroege voorbeelden werden gemaakt door het aan elkaar stikken van diepe, scherphoekige kantpunten en werden meestal gebruikt voor het fabriceren van fraises en kragen die 'vandykes' werden genoemd. Latere ontwerpen waren meer kromlijnig. De Venetiaanse kantmakerij raakte in de vroege 19de eeuw in verval, maar er wordt nog steeds kant gemaakt op het nabijgelegen eiland Burano.