Ovalen steenvrucht van de olijfboom. De eetbare olijf wordt sinds ongeveer 3500 v.Chr. gekweekt, voornamelijk in warme klimaten. Er zijn honderden benoemde soorten.

Familie van 24 bestaande genera en ongeveer 600 soorten mesofytische struiken, bomen en klimplanten.

Hout van de boom behorende tot de soort Europea, gebruikt voor ornamenteel werk.

Lepels, in het bijzonder met doorboorde kom, die specifiek zijn bedoeld voor het opdienen van olijven. Gebruik 'mote spoons' voor lepels met doorboorde kom en een lang, spits toelopend handvat die worden gebruikt bij het serveren van thee.

Lampen die op olijfolie branden.

Kleine vorken met twee korte tanden en een lang handvat die worden gebruikt voor het opdienen van olijven. Gebruik 'augurkvorken' voor soortgelijke vorken met drie of vier tanden.

Kleine vorken met drie of vier korte tanden en een lang handvat die worden gebruikt voor het opdienen van augurken en soortgelijke voedingswaren. Gebruik 'olijfvorken' voor soortgelijke vorken met twee tanden.

Leden van een onderorde die circa 11.000 soorten in meer dan 2000 genera en acht superfamilies van insecten omvat. Het dijbeengebied van de bovenste achterpoten is sterk vergroot, met grote spieren die de poten een grote sprongkracht geven. Het mannetje kan een zoemend geluid voortbrengen door de voorvleugels tegen elkaar te wrijven of door de tandachtige richels op het achterdeel van de dijbeenpoten tegen een verhoogd bloedvat tegen iedere afzonderlijke gesloten voorvleugel te wrijven. De kleur kan variëren van olijf tot bruin. Ze komen voor in tropische laaglandbossen, halfdroge gebieden en op grasland.

Verwijst naar de Italiaanse aardewerkstijl die in de 17de en 18de eeuw werd geproduceerd in de regio Abruzzo. De stijl is oorspronkelijk afgeleid van het istoriato, maar ontwikkelde een lokaal karakter door het gebruik van natuurlijke kleuren zoals olijfgroen, bruin en geel en religieuze, mythologische en landschappelijke thema's gebaseerd op het werk van barokkunstenaars.

Type harde, witte zeep dat reukloos is; wordt vervaardigd uit olijfolie en plantaardige oliën en natronloog.

Mengsel van olie (meestal olijfolie) en balsem, dat wordt gewijd als zalf bij de toediening van bepaalde sacramenten (doop, vormsel en priesterwijding) en bij de uitvoering van bepaalde liturgische handelingen in de katholieke, orthodoxe en anglicaanse kerk. In het westen wordt het chrisma op Witte Donderdag gewijd door de bisschoppen, en in het oosten door de kerkpatriarchen. In de orthodoxe kerken kan het mengsel ook andere bestanddelen bevatten, zoals wijn, noten en gom. De zalving met chrisma wordt soms ook wel chrismatie genoemd, met name na een doop.

Een mineraal van de pyroxeengroep, bestaande uit magnesiumsilicaat. De kleur varieert van grijsachtig wit tot olijfgroen en bruin.

Natuurlijke, bijna permanente kleurstof die vooral wordt verkregen van verschillende soorten acacia en mimosa. Wordt gebruikt om bruine, zwarte en olijfkleurige tinten te maken en wordt ook toegepast bij het leerlooien.

Lappen, meestal gedrenkt in olijfolie, die worden gebruikt om het teveel aan goud te verwijderen van bewerkte oppervlakken van boekbanden.

Variabele kleurenterm die verwijst naar de reeks grijsachtige of olijfkleuren die lijken op de kleur van ruw of onafgewerkt textiel dat nog niet is gebleekt of geverfd.

Oud-Griekse vaatwerk waarvan de vorm lijkt op die van een olielamp. Ze hebben een uitstekende tuit en lijken speciaal te zijn gebruikt om olielampen bij te vullen met nieuwe olijfolie. De meeste lampen waren gemaakt met een gat in de discus (het ronde deksel van het oliereservoir), zodat men bij het bijvullen geen last had van de pit die uit de tuit stak.

Hoofdklasse zeep; wordt vervaardigd uit olijfolie en natronloog. Algemeen type zeep, meestal wit of gevlekt.

Verwijst naar een belangrijk christelijk feest dat de tenhemelopneming van Christus gedenkt. Het feest wordt sinds de 4de eeuw veertig dagen (de vijfde donderdag) na Pasen gevierd door zowel oosterse als westerse kerken. Hemelvaartsdag gedenkt het koningschap van Christus, de tenhemelopneming van Christus ter verheerlijking van de menselijke natuur en de voltooiing van de verlossing van hen die in Christus geloven (de Hemelvaart is de laatste verlossende handeling). In de middeleeuwen werd er in het kader van het feest een processie gehouden om de tocht van Christus naar de Olijfberg te gedenken, volgens de traditie de plaats van de Hemelvaart. Een ander oud gebruik was het optillen van een kruisbeeld of een beeld van de verrezen Christus door een opening in het dak van de kerk. Soms ging dit gepaard met een duivelsfiguur die tegelijkertijd afdaalde. Een onderscheidend kenmerk van de westerse liturgie van Hemelvaartsdag is het doven van de paaskaars na de lezing van het evangelie. De paaskaars wordt voor het eerst ontstoken met Pasen en wordt gedoofd als symbool voor het feit dat Christus de aarde verlaat.

Tamelijk zware Braziliaanse houtsoort die lijkt op walnoothout. Het kernhout varieert in kleur van olijfgroen tot chocoladebruin en heeft een middelmatige glans. Het is een zeer gewaardeerde houtsoort voor fijn timmerwerk, vloeren en meubilair.

Scharnieren die zijn ontworpen om alleen het scharniergewricht te laten zien, dat de vorm van een olijf heeft wanneer de deur dicht is.

Hout van de boom behorende tot de soort Hibiscus elatus, inheems in Jamaica en Cuba; de boom is echter algemeen aangeplant en komt natuurlijk voor in het gebied tussen Florida en Trinidad en Tobago, en op het vasteland van Mexico tot Peru en Brazilië. Het spint is vrijwel wit, terwijl de kleur van het kernhout varieert van grijsbruin tot olijfkleurig. Het hout wordt gebruikt voor meubelen en kabinetten, alsmede voor inlegwerk, aangezien het hout op marmer lijkt wanneer het net gepolitoerd is.

Harde Castiliaanse zeep met olijfolie en soda die in vijf stappen wordt geproduceerd, met als resultaat fysieke hardheid en een gemarmerd uiterlijk. Wordt vaak bij wetenschappelijke procedés gebruikt voor het reinigen en ontgommen van textiel.

Hout van de boom behorende tot de soort Hopea, inheems in Birma, Thailand, Indonesië, de Filippijnen en het grootste deel van het vasteland van Zuidoost-Azië. De kleur van het spint is geelachtig bruin, terwijl het kernhout geelachtig bruin tot olijfbruin is. Het hout wordt gebruikt voor vloeren, plafondplaten en panelen, en in de scheeps- en botenbouw.

Lepels ter grootte van theelepels met een kom met gaatjes in een decoratief patroon. Daarnaast zijn ze voorzien van een lang handvat dat spits toeloopt en waarvan de functie nog onderwerp van discussie is. Ze worden gebruikt om stukjes theeblad en stofdeeltjes weg te scheppen van het oppervlak in een kop thee. Gebruik 'olijflepels' voor lepels met doorboorde kom die specifiek zijn bedoeld voor het opdienen van olijven.

De zondag voor Pasen waarmee de Goede Week begint, tevens de zesde en laatste zondag van de vastentijd. Er worden palmtakken gezegend en meegedragen in een processie die Jezus' triomfantelijke intocht in Jeruzalem in de laatste week van zijn leven symboliseert. De processie in Jeruzalem dateert uit de 4de eeuw. In de middeleeuwen ging de processie van kerk tot kerk. Palmtakken, die door mensen over de hele wereld worden gebruikt als tekens van vreugde en overwinning, zijn ook symbolen van de overwinning van het christendom en worden vaak geassocieerd met christelijke martelaren. Waar geen palmen beschikbaar zijn, worden takken van de olijf, de vlier, de spar of andere bomen gebruikt. Soms worden de palmtakken in andere vormen gebogen, waaronder die van het kruis. Tijdens de ceremonie op Palmzondag wordt soms het passieverhaal uit een van de evangeliën gezongen en daarom wordt deze dag ook wel Passiezondag genoemd.

Verwijst naar amforen, gevuld met olijfolie van de heilige bomen van Athene, die op de Panatheense spelen als prijzen werden uitgereikt. Dit waren halsamforen met een grote, brede romp, scherp toelopend naar beneden en met een naar verhouding dunne hals. De versiering bestond doorgaans uit afbeeldingen van Athene op de ene kant en de wedstrijd waarbij de prijs werd gewonnen op de andere kant, uitgevoerd in de zwartfigurige techniek.

Algemene term voor hout van verschillende Braziliaanse bomen van de geslachten Aspidosperma of Paratecoma. De rode of roze peroba produceert roze hardhout, terwijl het hout van de witte peroba bleek olijfkleurig tot donkerbruin van kleur is. Het hout heeft een rechte nerf en een fijne gelijkmatige structuur. Het is zeer goed bestand tegen insecten, schimmels en zuren. Perobahout wordt gebruikt voor meubels, vloeren, lambrisering, fineer en beeldsnijwerken. Alle soorten zijn duurzaam en fijnkorrelig, en worden gebruikt voor hoogwaardige meubels, kasten, vloeren en beeldsnijwerken.

Hout van de boomsoort Paratecoma peroba; bleekolijfkleurig tot donkerbruin van kleur.

Oud-Griekse houders in de vorm van een ondiepe kom zonder handvatten, vaak met een bodem die in het midden iets omhoog is geduwd. Gebruikt om uit te drinken of voor plengoffers van wijn of olijfolie bij oude Griekse rituelen. De plengoffers werden over een altaar gegoten ter ere van de goden of over een begraafplaats om de zielen van de overledenen te eren. Gebruik 'paterae' voor vergelijkbare Oud-Romeinse houders.

Een zacht, brokkelig, aardachtig gesteente dat in kleur varieert van lichtgrijs tot olijfachtig groen en wordt gebruikt als schuurmiddel voor de afwerking van metaal en hout.

Verwijst naar de aardewerkstijl die ontstond doordat er grote hoeveelheden keramiek voor de export moesten worden geproduceerd tijdens de Ayutthaya-periode. De exportproducten bestonden onder andere uit grote schalen, kommen, vazen, olielampen, miniatuurolifanten, katrollen, loodgewichten en dakpannen. De keramiek van deze stijl kan worden verdeeld in vijf typen: celadon, op hoge temperatuur gebakken steengoed bedekt met een natuurlijk veldspaathoudend asglazuur, onderglazuur zwart, bruin en parelgrijs, bruin en wit. De kleuren van deze keramiek variëren van lichtgroen tot olijfgroen of blauwgroen, en van bruin tot licht-honingkleurig of gebroken wit. Aardewerk en keramiek in deze stijl was doorgaans eenvoudig en praktisch, maar sommige producten vertoonden gekamde of ingegrifte patronen onder het glazuur.

Koele bruine kleur met boventonen van violet of olijfkleur, variërend van licht tot middelmatig. Verwees oorspronkelijk naar de kleur van sepia-inkt, die van inktvissen afkomstig is en bij pentekeningen wordt gebruikt.

Verwijst naar de stijl en periode die samenvielen met de heerschappij van Süleyman I, die in Turkije bekend stond als Kanuni (wetgever) en in het westen als 'de grote', van 1520 tot 1566. Het bewind van Süleyman wordt beschouwd als het hoogtepunt van de Osmaanse politieke, economische en culturele ontwikkeling. De kunstinstellingen en begunstigingsprogramma's die tijdens zijn bewind werden opgericht, vormden een basis waarop door de twee opvolgers van Süleyman, Selim II en Moerad III, kon worden voortgebouwd. Onder Süleyman ondergingen twee belangrijke kunstinstellingen belangrijke veranderingen. De functie van hoofdarchitect werd gedurende het grootste deel van zijn heerschappij ingenomen door Sinan, die toezag op de bouw van een groot aantal religieuze, educatieve en handelsgebouwen. Sinan herstructureerde de sobere buitengevel van de Osmaanse moskee met een scala aan uitgesproken elementen, zoals portieken met een of twee ingangen, met elkaar verbonden koepels en semikoepels en een nieuw type slanke, potloodachtige, hoge minaret. Deze stijl komt het beste tot uitdrukking in de Selimiye-moskee van Sinan in Edirne (1569-1575). Onder Süleyman brachten twee vestigingen van de koninklijke ontwerpstudio een synthese teweeg van de nieuwe Osmaanse keizerlijke stijl in decoraties en boekillustraties. Iznik-tegels uit deze periode worden als uniek beschouwd wat betreft de veelzijdigheid en de diepte van de kleuren, met de introductie van felrood, paars, blauw en olijfgroen. Tapijten die werden vervaardigd in Ushak in zuidelijk Anatolië, werden complexer en kregen een meer gecontroleerd patroon, met rijkere, fluweelachtige oppervlakken.

Verwijst naar de stijl van keramiek dat werd vervaardigd van de eerste helft van de 12de eeuw tot de eerste helft van de 16de eeuw, waarbij sommige objecten ook vandaag de dag nog worden gemaakt. De stijl wordt gekenmerkt door sterk, zwaar aardewerk, zoals potten met een brede opening, kommen en vazen in donkerroodbruin met een donkerolijfkleurige, natuurlijke asglazuurlaag.

Een zachte Italiaanse groene porfier uit het Italiaanse Prato. Het heeft een diepe olijfgroene kleur met donkergroene vlekken en aders met een heldere groene of witte kleur. Het werd voor het eerst gebruikt door de oude Grieken en Romeinen en wordt ook in onze tijd nog gebruikt. Het werd onder meer gebruikt voor een groot deel van de buitendecoraties van de kathedraal van Florence.

Een industriële vorm van chroomgroen die meestal een olijfkleurige kleurschakering heeft.