Vaste groepen van instrumentalisten bestaande uit strijkers, waaraan een willekeurig aantal blazers en percussionisten kan worden toegevoegd; gewoonlijk is er meer dan één instrumentalist voor elk onderdeel van de muziek.

Halfcirkelvormige ruimten vóór de scaena in antieke theaters.

Gedeeltelijk onder het toneel liggende ruimten waar het orkest zit bij opera- en balletuitvoeringen.

Orgels waarop alle geluiden van een orkest ten gehore kunnen worden gebracht, via pijpen bestuurd door geperforeerde kaarten, door cilinders met stiften of door papierrollen.

Koperblaasinstrumenten met kleppen behorend tot de kornetfamilie, met een altbereik; met conische boring, middelgrote klankbeker en een ongeveer twee meter lange buis, gedraaid in de vorm van een tuba, orkestrale trompet of helikon. De grondtoon is meestal Es of F.

Grote vierkante concertina’s, in de jaren 40 van de 19de eeuw ontwikkeld door de Duitser Heinrich Band. Ze hebben een toetsenklavier en een een- of tweezijdig toonmechaniek, hoewel eenzijdig het meest gebruikelijk is. Vroege modellen hebben 88 of meer toetsen, maar het gemiddelde moderne instrument heeft er 71. Ze zijn het meest bekend door hun gebruik in tango-orkesten in Brazilië, Argentinië en Uruguay, al komen ze ook voor in West-Afrika en de Verenigde Staten.

Stokjes waarmee de dirigent van een orkest of soortgelijk ensemble de maat slaat.

Personen die een orkest, koor of andere groep muzikanten dirigeren.

Orkestrale althobo's met een peervormige klankbeker en een smalle opening waarbij het dubbelriet in een korte metalen stift is gevat.

In algemene zin te gebruiken voor aërofonen, geluid voortbrengend door middel van een luchtstroom die vanaf de lippen van de bespeler over de scherpe rand van een opening wordt geblazen. In specifieke zin: de uit drie of meer delen bestaande, zijdelings aangeblazen fluiten, met of zonder (Boehm)kleppensysteem, in hout of metaal in westerse orkest-, kamer- en solomuziek.

Algemeen te gebruiken voor de gongseries die het voornaamste instrument vormen in Zuidoost-Aziatische orkesten, bestaande uit gongs die zijn opgehangen in een verticaal houten raam of met de halfbolvormige welving naar boven op een onderstel staan, in volgorde van toonhoogte.

Algemeen te gebruiken voor rietinstrumenten met een dubbel riet en conische boring. Meer specifiek: dubbelrietinstrumenten in westerse orkest- kamer- en solomuziek.

Algemeen te gebruiken voor alle rietinstrumenten met een enkel riet en doorgaans een cilindrische boring. Specifiek te gebruiken voor die rietinstrumenten met een enkel riet die als solo- en orkestinstrumenten worden gebruikt in westerse klassieke, jazz-, volks- en fanfaremuziek.

Orkestbellen die lijken op de klepperbellen die rond de halzen van koeien en andere kuddedieren worden gehangen, maar zonder klepel Ze worden bespeeld door ze met een trommelstok aan te slaan.

Groepen muzikanten en/of zangers, variërend in grootte van twee mensen tot hele orkesten.

Gebruik voor constructies met verhoogde platformen waarop een band of orkest speelt, vaak overdekt wanneer het buiten is geplaatst..

Zij die de pauken bespelen in een Westers orkest.

Kleine fluiten die een octaaf hoger klinken dan de gebruikelijke orkestfluiten maar dezelfde vingerzetting en hetzelfde kleppenmechaniek gebruiken.

Te gebruiken voor smalle podiumdelen die uitsteken tot in de orkestbak of de zaal, gebruikt door uitvoerend kunstenaars en mannequins.

Bellen op een arrenslede of op het tuig van een paard dat een arrenslede trekt, ook de orkestrale ratels van aan een ring geregen kogelklokken.

Term van Maleise afkomst voor gongs bespeeld in Westerse orkesten en slagwerkgroepen.

Wordt gebruikt voor de altaren die in het midden staan van het orkestra in een Grieks theater.