Verwijst naar de stijl en periode van kunst en architectuur die tot ontwikkeling kwam in de jaren zestig van de 20ste eeuw en daarna, toen de overheersende rol van het modernisme werd aangevochten. In het algemeen stond deze stijl een pluralistische benadering van de kunsten voor, waarbij werd gesteld dat het modernisme had gefaald vanwege het ontbreken van een gecodeerde betekenistaal voor de kijker. De term werd voor het eerst gebruikt door de Spaanse dichter Federico de Onis in 1934 en later in 'A Study of History' van Arnold Toynbee in 1938, maar de term werd pas in de jaren zeventig vrij algemeen gebruikt in relatie tot een trend in de architectuur waarbij sprake was van selectief eclecticisme en historicisme. Dit leidde tot structuren waaruit kennis van het modernisme naar voren kwam, maar ook tot speelse, grillige toepassingen van klassieke elementen. In overige kunstvormen, zoals de schilderkunst, was sprake van een terugkeer naar een klassieke benadering van de menselijke gestalte, stijl en compositie, wat vaak resulteerde in werken in de stijl van de Oude meesters, maar dan met eigentijdse beelden, zoals beroemdheden uit die tijd of kunstenaars uit het verleden. In de fotografie en de schilderkunst werd een verhalende benadering ook populair. Aan het begin van de jaren tachtig kwamen veel postmoderne werken in handen van de commerciële kunsthandel, waarbij grote bedragen werden betaald voor het werk van relatief nieuwe kunstenaars. In de jaren negentig leek de populariteit van het postmodernisme enigszins te tanen en kwamen meer traditionele modernistische vormen weer in opkomst.

Verwijst naar de reeks 20ste-eeuwse avant-gardekunststromingen en architectuurstromingen die ontstonden in het kielzog van maatschappelijke vernieuwingen. Het modernisme werd vanaf de jaren 70 verdrongen door het postmodernisme.

Te gebruiken in de postmoderne kunst gebruikt voor het lenen van al bestaande vormen of beelden om kwesties van originaliteit in de kunst aan de orde te stellen.

Verwijst naar de kunstgroepering die in 1999 werd opgericht door de Britse kunstenaars Charles Thomson en Billy Childish, samen met nog elf andere kunstenaars. De term 'stuckisme' verwijst naar de kritische reactie van medekunstenaar Tracey Emin op de schilderijen van Childish: 'Stuck! Stuck! Stuck!' Deze stroming propageert de terugkeer naar het schilderen van spontane expressie en naar authenticiteit. De stuckisten verwerpen het postmodernisme als zijnde een marketinginstrument dat emotie of inhoudelijke betekenis ontkent, en staan een vorm van 'remodernisme' voor, waarbij spiritualiteit als tegenwicht kan dienen voor de scepsis en het nihilisme die nu de boventoon voeren.

Verwijst naar de trend in de Amerikaanse binnenhuisarchitectuur van de late jaren 60 van de 20ste eeuw. De term is afkomstig van het tijdschrift Progressive Architecture. De stijl kenmerkt zich door de grote, overdreven ontwerpelementen en het gebruik van transparante, reflecterende of synthetische materialen, vaak gecombineerd om tromp-l'oeil-effecten te bewerkstelligen. In de jaren 70 van de 20ste eeuw werd de term breder en vielen hieronder ook bepaalde trends in de postmoderne architectuur.