De kunst van expressief taalgebruik of expressieve verhandeling; in het bijzonder de bestudering van de beginselen en regels van de compositie die door critici uit de oudheid zijn geformuleerd en door classici zijn geïnterpreteerd voor toepassing op verhandelingen in de spreektaal.

Verwijst naar het hoogtepunt van de hellenistische periode, van circa 220 tot circa 150 v. Chr., ingeluid door de Romeinse overwinning na Macedonische en Syrische pogingen een hegemonie te vestigen, en de verschuiving van macht en rijkdom van de oostelijke koninkrijken naar Rome. De periode wordt gekenmerkt door belangrijke programma’s in beeldhouwkunst en architectuur die meestal nostalgische verwijzingen bevatten naar de glorie en rijkdom van de klassieke periode. In kunst en architectuur wordt de periode gekenmerkt door neoklassieke stijlen en compositiepatronen die zijn aangevuld met actieve houdingen en nieuwe, emotionerende retoriek, zoals weergegeven in grote en invloedrijke werken als het altaar van Zeus bij Pergamon en de kunst aan het Ptolemeïsche hof in Alexandrië.

Nederlandse literaire stroming in de jaren 80 van de 19de eeuw, waarvan de vertegenwoordigers, jonge dichters en schrijvers, vastbesloten waren werkelijke emoties uit te drukken in uiterst individuele taal, met vermijding van clichés en traditionele retoriek. Bekende Tachtigers waren Willem Kloos, Jacques Perk, Frederik van Eeden en Hélène Swarth.