Gebogen metalen beugels aan weerszijden van het gevest van een zwaard, tussen de pareerstang en de stootplaat.

De eenvoudigste soort handbeschermer op blanke wapens, dat al bekend is sinds de Oudheid, en bestaat uit een staaf die kruiselings op het blad en de greep is geplaatst.

Zwaardgevesten waarbij de vuistbeugel is verlengd en zich opsplitst in één of meerdere spangen die omlaag glijden in een S-vormige boog om weer aan te hechten bij de beugels boven de stootplaat. Ze werden in groten getale gemaakt in de 16e en 17e eeuw voor rapieren.

Civiele dolken, waarvan de stootplaat bestaat uit twee kogelvormige uitsteeksels, die één geheel met de greep vormen, en zo een fallussymbool zijn; voor het eerst vervaardigd in de 13e eeuw en tot de 17e eeuw algemeen voorkomend, vooral in Vlaanderen, Engeland en Schotland.

Gevesten die worden gekenmerkt door een komvormige handbeschermer onder de pareerstang, die de hand van de schermer en de beugels boven de stootplaat bedekken. Ze werden ontwikkeld in de 17e eeuw in Spanje en in die gedeelten van Italië die onder Spaanse invloed stonden, en vooral gebruikt op rapieren.

Degens met een eenvoudig gevest, doorgaans met vuistbeugel, stootplaat en bril en met een kling van ongeveer 70 cm, onderdeel van het kostuum (beslag heeft dezelfde knopen als het kostuum of uniform); sinds midden 17e eeuw.

Houwdegen met een breed lemmet en een korf-vormige handbeschermer aan het heft, bestaande uit twee ovalen ringen en twee vlakke of licht holle geperforeerde stootplaatjes. Werd gebruikt vanaf het midden van de 17de eeuw, vooral in Midden- en Noord-Europa.