De bestudering van taalgebieden, in het bijzonder die zonder schrift, door middel van het toepassen van antropologische en taalkundige technieken.

De studie van de ontwikkeling of verandering van woorden, spraak en van taal of taalgroepen door de tijd heen.

Wetenschappelijke bestudering van taal als een systeem; omvat de structuur, geluiden en betekenis, alsook de geschiedenis van de onderlinge relaties tussen talen en de culturele plaats die taal inneemt binnen het gedrag van de mens.

Tak van de linguïstiek waarbij het doel allereerst is om universele principes vast te stellen voor het bestuderen van taal en talen, en om de onderliggende structuren en andere eigenschappen van de menselijke taal te bepalen.

Tak van de linguïstiek waarbij de aandacht vooral uitgaat naar de toepassing van taalkundige theorieën, methoden, en bevindingen op praktische taalproblemen zoals taalonderwijs, lexicografie, vertalen, stilistiek en logopedie.

Kritische theorie, vergelijkbaar met het structuralisme in haar kritiek op historisme, betekenis en post-renaissancistische filosofie. Zij verschilt echter in de verwerping van structurele taalkunde als een theoretische basis, en legt in plaats daarvan de nadruk op versplintering, in de overtuiging dat er geen historische of cumulatieve vooruitgang van kennis bestaat.