Methode voor het verkrijgen van driedimensionale beelden van inwendige structuren in een lichaam of object op basis van een reeks dwarsdoorsneden; wordt gebruikt in de diagnostische geneeskunde, maar ook op andere wetenschapsgebieden voor het niet-destructief testen van objecten.

Te gebruiken voor een techniek waarmee afbeeldingen worden gemaakt van objecten, constructies of andere kenmerken die zich ondergronds vlak onder de oppervlakte bevinden, door geluidsgolven vanuit verschillende hoeken op de objecten af te sturen en de signalen op te vangen en te verwerken om een aantal deelweergaven te verkrijgen. Deze worden vervolgens gecombineerd om een volledig beeld te krijgen. Tussen 1984 en 1987 ontwikkeld door Alan J. Witten.

Type radiografie waarbij gericht onderzoek wordt gedaan naar een bepaald vlak van een object of lichaam.