Een gebied in een perspectiefstelsel waar orthogonalen in een ruimere omgeving samenkomen, in plaats van in één punt.

Verwijst naar een perspectiefsysteem dat indirect gebruikmaakt van twee verdwijnpunten, maar eerder empirisch dan wetenschappelijk is. Het werd vooral gebruikt in de westerse kunst voordat het eenpuntsperspectief in de renaissance werd gecodificeerd. In het bifocaal perspectief worden in de marge van het afbeeldingsvlak twee verdwijnpunten op gelijke hoogte geplaatst. Vanuit deze punten worden diagonale lijnen getrokken naar punten langs de onderste of bovenste marge van het afbeeldingsvlak; de punten waar deze diagonale lijnen elkaar kruisen, worden gebruikt om een vloer- of plafondraster te tekenen dat lijkt op een raster dat wordt getekend met behulp van één verdwijnpunt en de illusie van terugwijking in de ruimte oplevert.

Verwijst naar tekeningen die zijn gemaakt vanuit het drie-puntsperspectief, een lineair perspectief met drie verdwijnpunten waarbij rechthoekige objecten in een hoek ten opzichte van het beeldvlak zijn weergegeven, of een afbeelding waarbij sprake is van drie gezichtspunten.

Verwijst naar lineair perspectief waarbij sprake is van drie verdwijnpunten, over het algemeen in de context van rechthoekige vormen die zodanig zijn afgebeeld dat geen van hun zijden parallel is aan het afbeeldingsvlak, maar dat elk van drie groepen van parallelle lijnen samenkomt in een eigen verdwijnpunt. Deze techniek werd populair in 17de-eeuws Europees toneelontwerp. Deze term kan ook verwijzen naar afbeeldingen waarin sprake is van drie gezichtspunten, zoals ook vaak het geval was bij Chinese hangende rolschilderijen, waarbij de kijker de voorgrond van boven ziet, het middenplan op oogniveau en de hoogste objecten van onderen.

Verwijst naar perspectief dat wordt afgebeeld met gebruikmaking van een enkel verdwijnpunt. Deze techniek werd gesystematiseerd door de Renaissance-kunstenaar en theoreticus, Leon Battista Alberti, die een visuele piramide beschreef, waarvan de top zich in het oog van de kijker bevindt. De illusie van terugwijking in de ruimte wordt gecreëerd doordat parallelle lijnen samenkomen in één verdwijnpunt, dat zich gewoonlijk in of vlakbij het centrum van de compositie bevond en dat het 'centrale punt' werd genoemd. Alberti beschreef hoe men de juiste intervallen kon bepalen voor horizontale lijnen op steeds diepere posities in de ruimte, en hoe men voorwerpen en figuren op de juiste schaal kon tekenen ten opzichte van hun positie in de ruimte.

Verwijst naar tekeningen die zijn gemaakt vanuit een centraal perspectief of één-puntsperspectief, een lineair perspectiefsysteem met één verdwijnpunt waardoor het lijkt alsof de beeldelementen geleidelijk in de diepte verlopen. Het verdwijnpunt bevindt zich meestal in of nabij het midden van de compositie.

Te gebruiken in perspectiefstelsels voor de lijn waarop het horizontale vlak, waarin het oog ligt, het vlak van de afbeelding ontmoet en voor de lijn waarop de verdwijnpunten van horizontale vlakken in de afbeelding liggen.

Verwijst naar het perspectiefsysteem waarbij rechthoeken uitlopen in de richting van een of meerdere verdwijnpunten. In de westerse kunst verwijst de term vaak naar het systeem van het éénpuntsperspectief, dat werd ontwikkeld tijdens de Italiaanse renaissance, maar dat gebaseerd was op oude Griekse en Romeinse modellen.

Verwijst naar tekeningen die worden gemaakt met parallel perspectief, dat wil zeggen een perspectiefstelsel waarin de hoofdonderwerpen evenwijdig aan het beeldvlak worden getekend of een stelsel waarin parallel geprojecteerde lijnen niet convergeren in een verdwijnpunt.

Verwijst naar alle grafische technieken waarmee wordt getracht diepte te suggereren, meestal op een tweedimensionaal vlak, door middel van een geometrische projectie waarbij een of meer verdwijnpunten, verkortingen en/of atmosferische effecten worden gebruikt. Onder deze technieken vallen terugwijkende lijnen, kleurgradaties, tint en textuur, en mate van helderheid. In de westerse kunst verwijst de term meestal naar de geometrische techniek van lineair perspectief, die in de vroege renaissance werd uitgevonden en die was gebaseerd op oude Griekse en Romeinse modellen. Hoewel de betekenis enigszins overeenkomt met 'projectie', wordt dit laatste begrip voornamelijk gebruikt voor technische en architectonische tekeningen die de nadruk leggen op de rekenkundige eigenschappen van de afgebeelde voorwerpen. 'Perspectief' wordt gebruikt voor kunstwerken en weergaven met vervormingen van lengte, hoeken, vormen en de rechtheid van lijnen die zich optisch lijken voor te doen als voorwerpen terugwijken in de diepte.

Verwijst naar tekeningen die worden gemaakt met schuin perspectief, dat wil zeggen een lineair perspectiefstelsel waarin rechthoekige objecten in een hoek ten opzichte van het beeldvlak worden getekend in plaats van parallel daaraan. Het schuine perspectief kan een tweepunts- of driepuntsperspectief zijn of gebruikmaken van een ander stelsel. Gebruik ‘planimetrische tekeningen’ voor tekeningen met schuine projectie waarin parallelle lijnen parallel blijven in plaats van te convergeren in een verdwijnpunt.

Verwijst naar tekeningen die vanuit een twee-puntsperspectief zijn gemaakt: een lineair perspectiefsysteem met twee verdwijnpunten, één aan iedere zijkant van de compositie, waarbij rechthoeken meestal in een hoek ten opzichte van het beeldvlak worden weergegeven.

Verwijst naar een perspectiefsysteem waarbij sprake is van twee verdwijnpunten en dat over het algemeen wordt gekenmerkt door een rechthoekige vorm die wordt weergegeven onder een hoek ten opzichte van het afbeeldingsvlak, zodat de horizontale parallelle lijnen samenkomen in punten aan de rechter- en linkerzijde, maar zodat verticale lijnen parallel blijven aan het afbeeldingsvlak.