Plaatsen die werkervaring en beroepsomscholing aanbieden voor mensen die minder bevoorrecht zijn, hetzij door een lichamelijke handicap, hetzij door een gebrek aan ervaring of scholing.

Verwijst naar georganiseerde groepen personen die hoofdzakelijk met de hand objecten vervaardigen. Binnen de context van de westerse en decoratieve kunst wordt de term 'manufactuur' gebruikt, in plaats van 'fabriek', om onderscheid te maken tussen groepen die in 17de eeuw of later kunst, meubelen, wandtapijten, keramiek en andere decoratieve voorwerpen vervaardigden, in tegenstelling tot arbeiders die werkzaam zijn in moderne industriële complexen of 'fabrieken (gebouwen)', waar andere producten dan kunstvoorwerpen worden vervaardigd. Kunstwerkplaatsen worden gekenmerkt door de specifieke kunstvoorwerpen die er worden vervaardigd, door de vrij grote aantallen kunstenaars en ambachtslieden die er werkzaam zijn en door de tamelijk complexe beheerstructuur, met aan het hoofd een directeur plus een aantal meesters, die ieder toezicht houden op een eigen atelier of studio met gezellen en leerlingen. Werkplaatsen werden vaak gefinancierd door een vorst of een ander machtig persoon. Gebruik 'studio's (organisaties)' voor kleinere groepen kunstenaars, bestaande uit een meester-kunstenaar of -architect en diens assistenten of leerlingen, met name sinds halverwege de 17de eeuw. Gebruik 'werkplaatsen (organisaties)' voor kleinere groepen kunstenaars of ambachtslieden die gezamenlijk producten vervaardigen, vaak onder de naam van de meester, in het bijzonder bij groepen die vóór de 17de eeuw hebben bestaan.

In de context van beeldende kunsten en kunstnijverheid een groep die bestaat uit kunstenaars en vakmensen die werk produceren, meestal onder de naam van een meester. De werkplaats bestond meestal uit geschoolde kunstenaars en een aantal leerjongens die het vak leerden door het uitvoeren van steeds ingewikkeldere handelingen voor het produceren van kunstwerken of beeldende kunst. Verschillende mensen voerden vaak verschillende taken uit. De ene persoon bracht bijvoorbeeld de vergulde achtergrond van een schilderij aan, terwijl een ander de hoofdfiguren schilderde. De term wordt meestal gebruikt voor groepen die actief waren voor het midden van de 17de eeuw. De betekenis van de term komt overeen met 'studio's (organisaties)', hoewel er wel een subtiel onderscheid is: 'studio's (organisaties)' verwijst meestal naar groepen die actief waren in de 17de eeuw en later, waarin de meesterkunstenaar of -architect geen leerjongens maar leerlingen opleidde en waarin de nadruk voor de leerlingen lag op het aanscherpen van artistieke vaardigheden en niet op het leren van een vak. 'Werkplaatsen (organisaties)' verwijst meestal naar vroegere groepen, waarin de nadruk lag op georganiseerde samenwerking, goed functionerend teamwerk en arbeidsverdeling. Ook leerden de leerjongens hier een vak en werden ze niet opgeleid tot kunstenaar in de moderne zin van de term. De termen 'studio van' of 'werkplaats van' worden vaak gebruikt om aan te geven dat een werk is geproduceerd in de studio of werkplaats van een kunstenaar, zonder dat de meester er zelf aan heeft gewerkt.

Verwijst naar openbare of particuliere ruimten die bedoeld zijn voor de uitvoering van handwerk of lichte industriële arbeid. De term kan verwijzen naar ruimten waarin kunst werd vervaardigd, met name in relatie tot kunstvoorwerpen van voor de 16de eeuw. Ook kan de term verwijzen naar ruimten waarin houtbewerkers, schrijnwerkers, pottenbakkers, glasblazers en andere ambachtslieden werkzaam zijn. In de meest algemene betekenis verwijst de term naar ruimten waarin goederen van allerlei aard worden vervaardigd, voor verkoop worden gereedgemaakt of verkocht. In het moderne taalgebruik wordt doorgaans de term 'ateliers' gebruikt om te verwijzen naar ruimten waarin kunst wordt vervaardigd, in de periode vanaf de 16de eeuw tot heden.

Verwijst naar de neolithische cultuur die zich ontwikkelde op de steppen van het Minusinsk-bekken in het 2de en 1ste millennium v. Chr. Op sites zijn sporen gevonden van aarden woningen die waren ontworpen voor permanente bewoning, met haarden die werden gebruikt voor verwarming en voedselbereiding. Bronzen voorwerpen kwamen ook veel voor en er waren werkplaatsen voor koperbewerking.

Verwijst naar de beeldhouwstijl die zich ontwikkelde in het gebied van Aphrodisias, in Caria, Klein-Azië, het huidige Turkije. Het was een belangrijk centrum voor de verering van een oude Anatolische vruchtbaarheidsgodin en later van de godin Aphrodite en wordt daarom in verband gebracht met de artistieke voortbrengselen uit het tweede millennium v. Chr. of eerder. De bloeiperiode als artistiek centrum begon echter pas met de heerschappij van de Julisch-Claudische keizers in de 1ste eeuw v. Chr. en duurde tot de 5de eeuw n. Chr. Het beeldhouwwerk kenmerkt zich door het gebruik van verfijnd marmer dat in de buurt werd gewonnen, een tweekleurig marmerpalet, thematische subtiliteit, creatieve oorspronkelijkheid en een wijde verspreiding over grote delen van het Romeinse Rijk. Sommige geleerden menen dat ook in Rome zelf een werkplaats van deze school heeft bestaan.

Verwijst naar de Engelse bouwkundige en decoratieve stijl in het midden van de 17de eeuw, die werd ontwikkeld door handwerkslieden via het gebruik van patronenboeken en zich kenmerkt door een grof classicisme waarin regionale verschillen en het werk van individuele werkplaatsen naar voren komen. Bouwkundige elementen zijn onder meer schilddaken, gebroken frontons en architraven met oren.

Werkplaats waar erts gebroken wordt.

Bouwwerken voor verkoop van produkten en diensten. Zie 'ambachtelijke werkplaatsen' voor gebouwen waar op kleinschalige wijze produkten vervaardigd worden. Zie 'industrie- en nijverheidsbouwwerken' waar dit op grootschalige wijze gebeurt.

Een reeks blauwe kleuren die lijken op de heldere middenblauwe kleuren die worden gebruikt in keramiek, genoemd naar het opvallende blauwe glazuur dat werd gebruikt in achtergronden en andere details in werken van de werkplaats van Renaissance-keramist Luca della Robbia.

Verwijst naar de periode in Egypte van circa 2081 tot 1938 v. Chr., hoewel het land pas in 2008 werd herenigd en het Middel Rijk ontstond. Hoewel het zuidelijke Thebe de hoofdstad van de dynastie was, veroorzaakte de hereniging een terugkeer naar de artistieke tradities die aan het noorden worden toegeschreven, en een algehele eenvormigheid van stijl als gevolg van het centrale gezag over de koninklijke werkplaatsen.

Vakmensen die verschillende soorten gereedschappen maken, in het bijzonder in de context van een machinewerkplaats.

Verwijst naar de stijl van Franse wandtapijten, keramiek, pietra dura en andere kunstnijverheid welke in de kunstwerkplaatsen van de Gobelins werden vervaardigd. De stijl wordt met name geassocieerd met werken die vanaf het einde van de 17de eeuw tot het einde van de 18de eeuw zijn geproduceerd. Kenmerkend voor de wandtapijten in deze stijl zijn de klassieke, fijn gedetailleerde barok- en rococo-ontwerpen, bedoeld als imitatie van olieverfschilderijen. Op het gebied van de keramiek en andere kunstvormen wordt de Gobelins-stijl gekenmerkt door een voorkeur voor rijke materialen en een grote mate van detaillering, overeenkomstig de heersende smaak bij het Franse hof.

Verwijst naar de percelen, gebouwen, machines, apparatuur en roerend goed, gebruikt om een handels- of nijverheidsbedrijf te voeren. Hieronder kan ook vallen een fabriek of werkplaats voor het maken van een bepaald product of alle beschikbare faciliteiten voor productie of dienstverlening. Er is enige overlap in het gebruik van deze term met 'industriële gebouwen', 'industriële complexen' en 'fabrieken (constructies)'.

Te gebruiken voor door de staat gefinancierde werkplaatsen die later zouden uitgroeien tot beroepsopleidingscentra, en die tijdens de perioden van het sultanaat en de mogols in India werden gesticht; er werden allerlei kunsten en ambachten beoefend, zoals weven, emailleren, edelsmeden en het illumineren van manuscripten.

Voorwerpen die van hout, metaal of plastic zijn gemaakt en in laarzen worden gestoken om de vorm te behouden als ze niet worden gedragen. Worden ook gebruikt voor machines in een werkplaats of fabriek die houten onderdelen in een schoen of laars drukken zodat tijdens het afwerken de plooien worden gladgestreken.

Verwijst naar de cultuur, met name de beeldhouwkunst, van Mathura, een kosmopolitische stad aan de rivier de Jumna, gedurende de Kushana-periode van oud India; Mathura lijkt een tweede hoofdstad van de Kushana-dynastie te zijn geweest, en het was een van de twee belangrijkste artistieke centra van de dynastie, naast Gandhara. Tot de boeddhistische Mathura-beeldhouwkunst behoren Boeddha-portretten die zijn gebaseerd op yaksha-modellen (mannelijke aardegeest), en enkele van de vroegste voorbeelden van geheel Indiase boeddhafiguren. De vele levendige en openlijk seksuele yakshi-figuren (vrouwelijke aardegeesten) zijn welbekende voorbeelden van Mathuran-beeldhouwkunst. Een van de meest opmerkelijke prestaties uit deze periode was de assimilatie van de staande kolos in Maurya-stijl voor boeddhistische doeleinden. Kenmerken van Mathura-beeldhouwkunst zijn monumentale frontaliteit, de weergave van omgeslagen, transparante stoffen als kleine, ringvormige plooien; en later boeddhafiguren met grote aureolen, versierd met rolwerk voorzien van bladpatronen. Diep reliëf wordt veel toegepast in de 2de eeuw, terwijl een gelijkmatigere en meer lineaire stijl wordt aangetroffen in de 5de eeuw. Veel Mathura-beeldhouwkunst wordt gehakt uit plaatselijke Sikri-zandsteen, dat roze is of gespikkeld rood in combinatie met geelachtig wit. Mathura-iconen werden geëxporteerd naar andere delen van India en werden ook gekopieerd door andere werkplaatsen. De Kushana-dynastie raakte in de 3de eeuw in verval, maar de Kushana-kunststijl van Mathura bleef bestaan en leidde later tot de verdere ontwikkeling van het Boeddha-icoon in de Gupta-periode.

Letters op Romeinse en Byzantijnse munten van halverwege de derde tot het begin van de achtste eeuw die aangeven in welke werkplaats van een munt de geldstukken zijn geslagen.

Personen die asleidingen samenstellen, machines in beweging zetten of zorgen voor de mechanische werktuigen in een werkplaats, molen of fabriek.

Inlegwerk waarbij men harde en gepolijste steentjes in marmer of een ander hard materiaal heeft gezet. Een Florentijnse specialiteit, vaak gebruikt voor decoratieve tafelbladen en kleine wandpanelen. Het enkelvoud ���pietra dura' verwijst in Italië naar inlegwerk met één enkele steensoort, maar buiten Italië gebruikt men de term ook wanneer er sprake is van meerdere steensoorten. Dit soort inlegwerk maakte men al in het klassieke Rome, en de gebruikte technieken voor het snijden van de harde steensoorten werden in de zestiende eeuw opnieuw toegepast in Florence. Daar creëerde men onder de bescherming van groothertog Cosimo I de' Medici een werkplaats waar decoratieve panelen werden gemaakt. In 1588 kreeg dit atelier de naam Opificio delle Pietre Dure. De harde stenen die men gebruikte waren halfedelstenen als agaat, chalcedon, jaspis en lazuursteen. Men gebruikte geen marmer of edelstenen. Over het algemeen hebben de stenen een hardheid tussen 6 en 10 op de hardheidsschaal van Mohs, dat wil zeggen: een hardheid tussen die van orthoklaas en diamant in (lazuursteen is een uitzondering).

Meestal grote, Franse pooltapijten die niet altijd in de Savonnerie-werkplaats worden gemaakt.

Hulpmiddelen in de vorm van een voet die in schoenen worden gedaan om de vorm te behouden als ze niet worden gedragen. Worden ook gebruikt door machines in fabrieken en werkplaatsen die houten onderdelen in schoenen duwen zodat tijdens het afwerken de plooien worden gladgestreken.

In de context van beeldende kunsten en kunstnijverheid een groep die bestaat uit een meesterkunstenaar of -architect en zijn of haar assistenten. In de studio waren vaak een aantal assistenten en leerlingen werkzaam, meestal talentvolle en bedreven kunstenaars die onder leiding van de meester hun vaardigheden aanscherpten. De term wordt meestal gebruikt voor groepen die actief waren in de 17de eeuw en later. De betekenis van de term komt deels overeen met 'werkplaatsen (organisaties)', maar er is vaak een subtiel onderscheid in gebruik: 'werkplaatsen (organisaties)' verwijst meestal naar groepen die actief waren voor het midden van de 17de eeuw en waarin de nadruk lag op georganiseerde samenwerking, goed functionerend teamwerk en arbeidsverdeling. Ook leerden de leerjongens hier een vak en werden ze niet opgeleid tot kunstenaar in de moderne zin van de term. 'Studio's (organisaties)' verwijst meestal naar latere groepen waarin de meesterkunstenaar of -architect geen leerjongens maar leerlingen opleidde en waarin de nadruk voor de leerlingen lag op het aanscherpen van artistieke vaardigheden en niet op het leren van een vak. De termen 'studio van' of 'werkplaats van' worden vaak gebruikt om aan te geven dat een werk is geproduceerd in de studio of werkplaats van een kunstenaar, zonder dat de meester er zelf aan heeft gewerkt.

Verwijst naar ruimten die zijn bedoeld voor kunstenaars om in te werken. De term wordt in algemene zin gebruikt voor werkruimten voor kunstenaars vanaf de 16de eeuw tot heden. De kenmerken van een atelier komen vaak voort uit praktische vereisten zoals voldoende licht en voldoende ruimte om het kunstwerk te maken en materialen op te slaan. Het atelier kan ook dienstdoen als locatie voor het tentoonstellen van afgeronde kunstwerken of het geven van trainingen. Bij het tot stand brengen van een kunstwerk kunnen meerdere artistieke processen een rol spelen; het atelier kan dan ook zijn onderverdeeld voor verschillende activiteiten. De term 'werkplaatsen' verwijst in het algemeen naar ruimten die werden gebruikt door ambachtslieden, kunstenaars die vóór de 16de eeuw actief waren en door fabrieksmedewerkers.

Werkplaatsen waar tin wordt gedolven of verwerkt.

Wordt gebruikt voor tekeningen, met name uit de late Middeleeuwen en Renaissance, die als voorbeeld dienden in de werkplaats, om door leerlingen te worden gekopieerd of te worden overgedrukt naar uiteindelijke werken.

Verwijst naar de begintijd van de hellenistische periode, van circa 330 tot circa 220 v. Chr, die wordt gekenmerkt door de vestiging van Griekse werkplaatsen in verre steden waaronder Syracuse, Pergamon en Alexandrië. Er worden technisch hoogstaande kunstwerken geschapen waarin de menselijke figuren afwijken van de laat-klassieke kunst door de steeds langere vormen en waarin de subtiel geïdealiseerde portretten op echte karakterstudies beginnen te lijken.

Complexen bestaande uit een vuurtoren en verschillende bijgebouwen en constructies, zoals verblijven voor wachters, boothuizen, rooksignaalinstallaties, waterreservoirs en werkplaatsen.